"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

17 Ιουλ 2008

Πινόκιο


Δε κλαίνε τα φεγγάρια
μονάχα χλομιάζουν
καθώς οι λέξεις σου
πακτωλός πλανώνται στον αέρα
άλλοτε λόγια αγάπης
μου ψιθυρίζουν
κι άλλοτε όλη σου τη χολή
πάνω μου τη γυρίζουν
Ποτέ σου δεν ήξερες
τι ήθελες
Ποτέ σου δε ξεχώρισες
την ήρα από το στάχυ
Πάντα ένας βούρκος
τα αισθήματα σου
κι απροσδιόριστα τα θέλω σου
Τη μια μ αγκάλιαζες
μ όλο σου το πάθος
κι άλλοτε πάλι οι λέξεις σου
καρφιά με κάρφωναν
στο τοίχο
Ύστερα κουράστηκα
σα μαριονέτα να κινώ
χέρια και πόδια
κατά πως όριζες
και σαν ένα νέος Πινόκιο
ζωντάνεψα για να διεκδικήσω
επιτέλους όλα όσα
μου χρωστάει η ζωή.

5 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Eγω εχω την εντυπωση πως της χρωσταμε τελικα και κεινη πως δεν μας χρωσταει τιποτα..
Μαλλον ετσι το εχει δει..

jacki είπε...

Μα ο Πινόκιος ζούσε μέσα στο ψέμα. Τώρα που ζωντάνεψε μετά από πολύ ταλαιπωρία θα ζήσει ονειρεμένα, παραμυθένια και μοναδικά. Σπάστε τις κλωστές που με κρατάνε στη γη...σας παρακαλώ.

Μια μαριονέτα.

Καλημέρα σου.

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Μου γράψανε απόψε:

ψέμματα λεν οι νύχτες με φεγγάρι
φαντάσματα γεννούν μες το μυαλό
μα μη τρομάξεις αν σε συνεπάρει
το ψέμα που σου μοιάζει αληθινό....


και ανταπάντησα:

τις νύχτες με φεγγάρι
βγαίνουν οι αμαρτιες μας
και μας καταδιώκουν
τα ψέμματα μας γίνονται
φαντάσματα
και πάντα μας στοιχειώνουν


Διάλεξε το δικό σου ψέμα απόψε για καληνύχτα... το έχεις κερδίσει αυτό το δικαιώμα Κλειώ μου

Ανώνυμος είπε...

Καλά έκανες και ζωντάνεψες. Μέρα καλή

Christin είπε...

...έπλεκα μ'ολόχρυση κλωστή , αθώες λέξεις , κι εσύ με το ψαλίδι των αισθημάτων σου , ξέσκιζες τη πλεκτή ψυχή μου...
...κομμάτια , τα στερνά μου λόγια, στο έλεος κάποιου δραπέτη αιθέρα..

...υπέροχο..
...κάπως μου ταίριαξαν οι λέξεις σου...

...καλημέρα :)