Μια άηχη παντομίμα
ήταν η ζωή μου
ένα κουκλοθέατρο
με θλιμμένες κούκλες
κι εσένα θιασάρχη
να κρατάς το σκοινί
κι αυτές να χορεύουν στο ρυθμό σου.
Κάθε φορά που άφηνες τα σκοινιά
φαινόταν ατέλειωτη η πτώση
στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού
και γέμιζε το κορμί
από πληγές του δικού μου θεού.
Τότε μόνη διαφυγή ήταν o θάνατος
κι ένα άηχο αγγελικό δάκρυ.
Εμπνευσμένο από εγγραφή
της Μαρίας Νικολάου
και αναρτημένο
ως σχόλιο στη σελίδα της
3 σχόλια:
Μια παντομίμα οι λέξεις μου..
που ξεχύνονται στα δάχτυλά σου
μέσα απ το βλεμμα μου..
Καλημερα Κλειώ μου.
Τιμή μου να σ εμπνέουν οι σκέψεις μου..
:)
είσαστε συγκοινωνούντα δοχεία...
Μια παντομίμα η ζωή μας Κλειώ.
Μια μίμηση άλλοτε καλή άλλοτε κακη απομίμηση του ονείρου που
υφαίνομαι στο μυαλό μας και τελικά δεν προλαβαίνομε να δούμε
γιατί ξυπνάμε τις περισσότερες φορές τρομαγμένοι με την ελπίδα να ξανακοιμηθούμε πάλι για να το δούμε έστω και μια φορά ολοκληρωμένο....
Με θύμηση κι εκτίμηση Κλειώ
από την Λυγερή του ΠΗΓΑΙΜΟΥ
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs,gr
Δημοσίευση σχολίου