Η διαδρομή

Πάντα έκανα την ίδια διαδρομή.
Πάντα οι ίδιοι δρόμοι ,
οι ίδιοι σκυθρωποί άνθρωποι.
Πάντα την ίδια ώρα
να χτυπάει το ρολόι
κι οι χτύποι του
ν ακούγονται σαν σφυριά σε αμόνι.
Πάλι θα ξεκινήσω
για κει που δε θέλω να πάω.
Πάλι θα κλάψω
για όσα έκανα
και θα ονειρευτώ
με μάτια ορθάνοιχτα
εκείνα που δε πρόλαβα να κάνω.
Θα είναι άρα οι φωνές των παιδιών
που θα με παραπλανήσουν
ή το σκασμένο λάστιχο του αυτοκινήτου μου
που θα με κάνει να στρίψω
στο προηγούμενο στενό;
Θα είναι εκείνο
τ’ αγριολούλουδο
που ανθίζει
ανάμεσα στις γκρίζες πλάκες
του πεζοδρομίου ,
που θα αιχμαλωτίσει
για πάντα το παγωμένο βλέμμα μου
αναγκάζοντάς με
να ρίξω το αυτοκίνητό μου
στον αντικρινό τοίχο;
Ως ν’ αποσώσω τις σκέψεις μου
έφτασα στο τέλος
της μονότονης διαδρομής μου.
Καμιά φορά όμως αναρωτιέμαι,
έφτασα ή ακόμα
στους ίδιους δρόμους οδηγώ
κάνοντας τις ίδιες μεταλλικές σκέψεις
σταματώντας κάθε τόσο στα κόκκινα φανάρια;

( Κι αν σταματάω είναι αυτό αλήθεια ή ψέμα
Πραγματικά δε μπορώ πια να ξεχωρίσω αυτά τα δυο
Δε μπορώ να δω αν πραγματικά ζω ή ονειρεύομαι
όνειρα εφιάλτες ρίχνοντας κάθε τόσο το αμάξι μου
πάνω από γέφυρες ή πάνω σε άχρωμους τοίχους
κάνοντας πάντα την ίδια διαδρομή θανάτου)