Σπασμένοι λεπτοδείκτες

Έπεσε η νύχτα βαριά
πάνω στο άδειο μου κρεβάτι
Το ρολόι σπασμένο πια από χρόνια
δε δείχνει την ώρα,
μα σαν κειμήλιο άλλων εποχών
με καλεί τις νύχτες
να χορέψω το χορό των πνευμάτων
πάνω στους σπασμένους λεπτοδείκτες
Καβαλιέρο πια δεν έχω
κι αυτές ακόμα οι σκιές
το έσκασαν
κατατρεγμένες από
από τις ώρες που χτυπούν
μες το μυαλό μου
μία μετά τα μεσάνυχτα,
δύο ,τρεις …
κι αφού δε βρίσκω
τίποτα άλλο ν αγκαλιάσω
παρά μόνο εμένα την ίδια

κι όπως τα μπράτσα μου

σφίγγουν το υπόλοιπο κορμί μου

σα φίδι-σφικτήρας

οι ανάσες μου μικρές κοφτές

πλανώνται στον αέρα

κι ένα σκοπό μονάχα έχουν
μέσα σου να μπουν

να εγκατασταθούν

στους μαυρισμένους

απ το τσιγάρο πνεύμονές σου

κι εκεί να εκτελέσουν το αιώνιο

και μοναδικό καθήκον τους

ένα να γίνουν μαζί σου ।