Ήταν οι λέξεις σου
λεπίδες κοφτερές
κι εγώ σε κοιτούσα
με βλέμμα χαμένο στο κενό
και με μια ψυχή
που δε καταλάβαινε
Ύστερα ήρθε εκείνος
ο αβάσταχτος πόνος εντός μου
να με κατακτήσει.
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν
η τελευταία φορά
που θα σ έβλεπα να κοιμάσαι
θα έσκαβα έξοδο κινδύνου
στα όνειρά σου
να δραπετεύσουν .
Αν ήξερα πως σήμερα
θα σου έδινα το τελευταίο φιλί
θα γέμιζα τα χείλη μου
με φαρμάκι για να μη τα φιλήσει
άλλη από μένα .
Αν ήξερα πως σήμερα
τη πόρτα θα έκλεινες για πάντα
πίσω σου
θα έκρυβα όλα τα κλειδιά
να μη μπορείς να αποδράσεις
φυλακισμένος για πάντα δικός μου
σα κούκλα ψεύτικη μέσα
σε κρυστάλλινη προθήκη
Ήταν η άγνοια που με πρόδωσε
ήταν το αναπάντεχο
που έκανε την αγάπη μίσος .
Ήταν ο πάγος που με πλημμύρισε
κι απλώθηκε σα γάγγραινα
στο κορμί μου.
Άλλο δε μου έμεινε να κάνω
απ το να γράφω και να ξαναγράφω
το μίσος μου πάνω στο πάγο
περιμένοντας τον ήλιο να ξεπροβάλλει .
«Αφιερωμένο στη φίλη μου Βενετία
που μου το ενέπνευσε».
2 σχόλια:
Πάντα μας πιάνει η αναπνοή μας αναζητώντας την έξοδο κινδύνου..
Καλησπέρα Κλειώ
Ομορφη έμπνευση
Μαρία μου φιλιά πολλά κι ένα όμορφο απόγευμα σου εύχομαι.
Δημοσίευση σχολίου