Για ποια αιωνιότητα μου μιλάς
Γι αυτή που έρχεται και φεύγει
σε στιγμές θλιμμένες
γι αυτή που αιωρείται
πάνω απ τα κεφάλια μας
θάνατος και δήμιος μας
Για ποια ζωή και για πιο θράσος
όταν όλα εκλάπησαν
γεμίζοντας μονάχα
ερημιά τις γωνιές
και γράφοντας κάθε τόσο
στο μέτωπό μας
πόσο λίγοι σταθήκαμε
και πόσο εγωιστές..
6 σχόλια:
Ατέλιωτοι εγωιστές κι ομως η ζωη μας τοσο μα τοσο μικρή..
Πολυ ομορφες οι σκεψεις σου..
Καλημερα Κλειω μου
θα σου μιλήσω για τις στιγμές χαράς, που γιατρεύουν τη θλίψη.
κι αν αιωρείται, ένα χαμόγελο
την γκρεμίζει...
κι αν ο εγωισμός είναι πολύς,
δεν είναι γιατί είμαστε λίγοι,
αλλά η σκέψη μαστουρώνει...
φιλιά Κλειώ μου!
"και γράφοντας κάθε τόσο
στο μέτωπό μας
πόσο λίγοι σταθήκαμε
και πόσο εγωιστές.."
Εξαιρετικό Κλειώ μου, μου έφερε στον νου περασμένες εικόνες με ιππότες και μύλους...
Καλό βράδι να έχεις
Μαρία ο εγωισμός είναι μέρος του είναι μας . Σκοπός είναι να μην τον αφήνουμε να κυριαρχεί . Τη καλημέρα και την αγάπη μου
Πόσο δίκιο έχεις Γωγώ μου. Η πολύ σκέψη τρώει τον αφέντη ( σε διαφοροποίηση του η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη.)
Φιλιά πολλά και μια γλυκιά και ζεστή καλημέρα
Λάκη μου σ αυτή την εποχή έπρεπε να ζω. Γεμάτη ιππότες δουλτσινέες δράκους και φορέματα σαν από παραμύθι βγαλμένα.
Φιλιά πολλά και την αγάπη μου
Δημοσίευση σχολίου