"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

4 Φεβ 2008

Έτσι ξαφνικά


«Σε είδα μετά από καιρό ανάμεσα στο πλήθος που έτρεχε να φυλαχτεί από την καταιγίδα. Φορούσες το μακρύ σου παλτό όπως τότε που πρωτοσυνατηθήκαμε. Δεν ξέρω αν ήταν ο καιρός ή το παραπέτασμα των νερών που το έκαναν πιο γκρίζο πιο αχνό. Ίσως ήταν η χαρά μου που ξεθύμαινε καπνούς αλλοτινής ευτυχίας. Δεν ξέρω. Στεκόσουν ακουμπισμένος σε μια κολόνα, λίγο σκυφτός, σαν κάτι να έψαχνες στα ρυάκια που είχαν σχηματιστεί στην πλατφόρμα. Με κομμένη από την αγωνία ανάσα σε πλησίασα. Σου είπα ένα "γεια χαρά, τι γίνεσαι;" και γύρισες τότε αδιάφορα το βλέμμα. Παγώσαμε κι οι δύο χωρίς να μπορούμε να αρθρώσουμε λέξη! ...»

Ξαφνικά τα μάγουλά μου γέμισαν δάκρυα . Έγιναν ένα με τη βροχή. Τόσο καιρό παρακαλούσα να σε ξαναδώ έστω κι από μακριά . Τόσο καιρό παρακαλούσα να μυρίσω τ άρωμά σου μα όλα τα παρακάλια μου στο κενό έπεφταν . Τόσο καιρό ευχόμουν να ξαναδώ εκείνο το βλέμμα που μ έκανε να ριγώ . Ικεσίες δίχως αποδέκτη . Όνειρα χωρίς χρώμα κι ένας βαθύς αναστεναγμός να ξεπηδά κάθε φορά απ το εντός μου και να γίνεται πυρκαγιά που καίει τα πάντα στο πέρασμά της . Τώρα να που είσαι εδώ μπροστά μου και μπορώ να σ αγγίξω , μα τα χέρια μου δε κινούνται. Κολλημένα στα πλευρά μου αρνούνται να μετακινηθούν . Τα χείλη μου θέλουν να σε φιλήσουν μα πάγωσαν στο ξαφνογύρισμά σου…Η καρδιά χτυπάει δυνατά .Θα σπάσει θαρρείς. Το κορμί ριγά ξανά σε κείνο το βλέμμα σου που ξόρκιζε φραγμούς και κάστρα κατέλυε . Το μυαλό μου αρνείται να σκεφτεί κι έτσι παγωμένη απ τη ξαφνική μας συνάντηση και τα δάκρυα να χαρακώνουν ανελέητα τ αναψοκοκκινισμένα μου μάγουλα παραδίνομαι ακόμα μια φορά σε σένα. Άπλωσες το χέρι σου να χαιδέψεις τα βρεγμένα μου μαλλιά με κείνο το βλέμμα που πρόδιδε αγάπη και καταπιεσμένες αισθήσεις. Γρήγορα το χάδι σου έγινε πιο απαιτητικό και με μια ξαφνική κι απότομη κίνηση με παρέσυρες σ ένα δρόμο ίσως χωρίς γυρισμό….


Νικόδημος Διακογιάννης-Κλειώ Νικολάου

1 σχόλιο:

Μαρια Νικολαου είπε...

Tελικά όλα περνάνε.. κι όσο πιο αισιοδοξοι ειμαστε τοσο πιο γρήγορα..
Καλημερα και καλη βδομαδα