"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

30 Ιαν 2008

Λιποτάκτες


Αποφύγαμε τις πράξεις
μα τελικά οι ίδιες ακριβώς
μας πρόδωσαν
Υποχωρήσαμε,
λιποταχτήσαμε από τη μάχη
για να χάσουμε στο τέλος το πόλεμο
Έμειναν μόνο
κάποια απομεινάρια μοναξιάς
μερικές φτωχές αμαρτίες
και το ανεκπλήρωτο των εραστών
να στέκουν σαν άφωνα αγάλματα
σε αρχαιολογικό μουσείο.

7 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Yπεροχο Κλειώ μου, πραγματικά υπεροχο.
Ειναι απο κεινα που δεν τολμα να πει κανεις κατι αλλο..
Καλημερα και φιλια πολλα

Unknown είπε...

Μαράκι μου σ ευχαριστώ. Φιλιά πολλά και μια ΄γλυκιά καλημέρα

akb8862 είπε...

Kι οι αναμνήσεις καμιά φορά στοιχιώνουν κι αυτές.Γι` αυτό καλύτερα να γίνονται ποίημα, όταν ματώνουν τόσο τη μνήμη. Πολύ ωραίο!

Unknown είπε...

Αλεξ σ ευχαριστώ για το τόσο όμορφο σχόλιό σου Φιλιά πολλά

Γωγώ Πακτίτη είπε...

Κλειώ μου,
υπέροχο!!!

φιλιά καλή μου!

Unknown είπε...

Γωγούλα μου σ ευχαριστώ .Πολλά φιλιά και την αγάπη μου

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Όμορφο, κι αινιγματικό. Έτσι είναι, ότι του γυρίζουμε την πλάτη, το ξανασυναντάμε, πιο μεγάλο, πιο θυμωμένο... Ότι αγαπάμε και το αφήνουμε πίσω ως αντίβαρο, θα χαθεί, κρυμένο στη σκιά θα αρνείται να ακούσει το ονομά του. Χωρίς δάκρυ, δίχως χαμόγελο, ο χρόνος θα κυλίσει πάνω από τα σώματα των ηττημένων της Ζωής, αγάλματα όμορφα, που χάσανε την ψυχή τους από δειλία και άγνοια...
Την καλημέρα μου!