Στο παλιό σταθμό

ήταν η ίδια η σκιά μου
που σε ακολουθούσε
κι συ περιφρονώντας
την άφηνες στην ερημιά της σιωπής
να πίνει μονάχη το πιοτό τη λήθης
Και κατά που πέφτει ο ήλιος
δεν αναρωτήθηκες
γιατί είχες μάθει αιώνια
να ζεις μες το σκοτάδι της ψυχής σου
Τα δάκρυά σου κροκοδείλια ήταν
και ποτάμια ποτέ δεν έγιναν
τον κόσμο να ξεπλύνουν
Η σκιά σου ακόμα να σ' ακολουθεί
ποτέ σου δεν άφησες τα χρώματα
της ίριδας τη ζωή σου να γεμίσουν
Γιατί πάντα ήθελες κάτι παραπάνω
από χρώμα
Τα ήθελες όλα
Κι όλα απλόχερα σου δόθηκαν
κι εσύ τα περιφρόνησες
τα άφησες στ' αζήτητα του παλιού σταθμού
Ακόμα κι όταν το αργοπορημένο τρένο
για το πουθενά περνούσε αργά τη νύχτα
εσύ λαθρεπιβάτης ήσουν
κι από ξένα όνειρα κι ελπίδες τρεφόσουν
Τα δάκρυά σου

δεν έγιναν ποτάμια
κι ο ήλιος ακόμα έκρυβε τη σκιά σου
που πιστά σ’ ακολουθούσε