Το δάκρυ να μοιράζεσαι
γιατί κατάρα είναι και σ ακολουθεί
σε μονοπάτια δύσβατα
και σ εκείνους
τους δρόμους του μυαλού
που χάνεσαι
Μίτο ποτέ δε βρίσκεις
στο τέλος για να φτάσεις
Το δάκρυ φυλαχτό σου κάνε
γιατί στο σκοτάδι
εκείνο πάντα σ οδηγεί
το δρόμο σου μη χάσεις
και μέσα σε ματωμένα ποτάμια
και σε κοφτερά αγγρίφια
τη θλίψη σου να πνίξεις
Το δάκρυ να μοιράζεσαι
μ εκείνον που αξίζει
φυλαχτό πολύτιμο στο στήθος του
να το κρατά
κι ήλιο λαμπρό στο κόσμο του
να κάνει
Το δάκρυ μη σου κλέψουν
γιατί πόνο πολύ θα νιώσεις
σαν δάκρυ πια δεν έχεις
για ποιον θα κλαίς από χαρά
για ποιο θα κλαις όταν λυπάσαι;
σαν δάκρυ πια δεν έχεις να μοιράσεις;
Το δάκρυ σου εκείνο το πικρό
Με το σπαθί σου κόψε
Μοίρασέ το στο κόσμο όλο
Να δουν οι άνθρωποι παντού
Να δουν τι είναι πόνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου