Ρήγματα

Βλέπω την ερημιά να μ ακολουθεί
μέσα στο ραγισμένο μου καθρέφτη
άλλο χρώμα δεν έχει
το γκρι μονάχα
Πρέπει τότε εγώ να κλαίω σιγανά!
Με άδολες σκέψεις τη συμπληρώνω
αργοσαλεύοντας τα χείλη μου .
Σε ποιον θυσίασες το δάκρυ μου
εκείνο το ξεχασμένο δειλινό ;
Τα βήματα μου αργόσυρτα
με φέρνουν στην αμαντάλωτη πόρτα σου
Μέσα στην ανακολουθία του ονείρου μου
πικρές αναμνήσεις ανασκαλεύεις
προσφέροντας άλικα ρόδα
στα ρήγματα που αποκάλυψες τη νύχτα εκείνη
Χλευάζεις τη κάθε μου λέξη
και σε κάθε μου χαμόγελο
το βλέμμα σου αποστρέφεις
από φόβο μήπως κολλήσεις
εκείνη τη περίεργη αρρώστια
που άγνωστοι σου ψιθύρισαν
σ ένα καταγώγιο
Αισθάνομαι θαρρώ τη λένε
Απελπισμένη έξοδο τολμάω τότε
με μάτια που στάζουν θλίψη
Τολμάω να μοιράσω αστροφεγγιά
και συλλαβίζοντας τ ανείπωτο
γέρνω τρυφερά στο ακατόρθωτο
πυροβολώντας όνειρα μ αμείλικτο φως.
Συλλέγω κομμάτια γαλάζιου ουρανού
αιχμαλωτίζοντας το άπειρο
Ένας αόριστος φόβος μένει μόνο
μια καρδιά απειθάρχητη
κι ένα παράπονο κρυμμένο …