Ο οργασμός σου, γέννηση.

Έτσι μένει το κορμί σου
μονάχα ένας συλημένος τάφος Φαραώ ,
με κατάρες φορτωμένο.
Ο πυρετός σου μ έκαψε
στο παρθενικό σου άγγιγμα
με φόρτωσε εφιάλτες
και νιώθω,
μα ναι το νιώθω
μια κατάρα ήσουν κι εσύ
Έπεσες πάνω μου να μ αφανίσεις
σαν θεομηνία
σαν λάβα που ξεφεύγει βίαια
από το ηφαίστειο
που χρόνια τη κράταγε φυλακισμένη
καταστρέφοντας γύρω της
κάθε τι όμορφο
κάθε τι αγνό.
Ήταν άνοιξη
η πρώτη σου έκρηξη
έκαψες τον ήλιο
και το φεγγάρι
με μάγμα γέμισες
κάθε κύτταρό μου ..
Πόσο τη λάβα ακόμα θα αντέχω
Πόσο ακόμα τη στάχτη
του ηφαιστείου σου
θα ανασαίνω
Τότε το ναό σου
θα συλώ αναπάντεχα
και με ξόρκια
θα παλεύω ν αφορίσω τις κατάρες
κι εσύ λάβα ακόμα θα με καίς
και θα ναι ο οργασμός σου
γέννηση
και το φιλί σου καύτρα από τσιγάρο
τα χείλη θα μου καίει
Κι εγώ σαν άλλος Φαραώ
μαζί μου θα σε σέρνω
Νύφη του θανάτου
Αιώνια ..