Πίκρας φωτιές

Μισότρελη και χαμένη
σε αοριστίες και ασάφειες
σε ανασφάλειες και φόβους
σε ελπίδες φρούδες
και σε ανάξιους εραστές δοσμένη ,
αλητεύω δίχως ποτέ να μπορώ
προορισμό να βρω.

Φλόγες πύρινες τυλίγουν τα πρέπει
και τα καίγουν στη φωτιά
Θυσία στον άγνωστο θεό της ευσπλαχνίας
Αλήθεια που χάθηκε , γιατί ορατός ποτέ δε γίνεται;
παρά μέσα από ένα γκρίζο σύννεφο
ενάντια μας πάει;

Κομματιασμένα κορμιά
σαπίζουν στις όχθες του αιώνιου ποταμού
της θλίψης και οι ψυχές μάταια
προσπαθούν ανάσες βαθιές να πάρουν
μήπως και τους δοθεί μια δεύτερη
ευκαιρία το παράδεισο να ζήσουν,

Μυρωδιά καμένης σάρκας διάχυτη
Θέλω μακριά της να φύγω να μην οσμίζομαι
Μα τα πόδια μου δεμένα με κρατούν εκεί
δέσμια αιώνια να τρέφομαι απ τις σάρκες μου
Μάτια αδιόρατα με κοιτούν με μια πίκρα
μα και με φθόνο .
Ζηλεύουν που απ τις σάρκες μου τρέφομαι
και θέλουν λίγο απ το φαρμακωμένο αίμα μου
να γευτούν


Οι αλυσίδες τους κοντές και δε με φτάνουν
Μονάχα στ’ ακροδάχτυλα η υποψία αγγίγματος
φτάνει, τη καμένη σάρκα να μυρίσουν
Κι όταν το τρενάκι του τρόμου από το πυρωμένο
ποτάμι πάνω θα περάσει , πολλοί θα τρέξουν
λαθρεπιβάτες να γίνουν μήπως και καταφέρουν
από τη κόλαση της σάρκας να ξεφύγουν

Μα τότε το μαρτύριο γίνεται διπλό
Κανείς δε τα καταφέρνει μονάχα να τ’ αγγίξουν
λίγοι πετυχαίνουν
Άλλοι με αγωνία κρέμονται από τα πυρωμένα σίδερα
Άλλοι με σπασμένα χέρια , με σπασμένα κορμιά
αψηφώντας το πόνο
μάταια προσπαθούν να κρατηθούν
μάταια θέλουν να ξεφύγουν…

Στο τέλος όλοι υποχωρούν ,
καταποντίζονται στο πύρινο ποτάμι
των αισχρών πόθων των αχρείων ονείρων.
Δεσμώτες αιώνιοι , κατατρεγμένοι κι ανέστιοι
χωρίς άσυλο ποτέ μα ποτέ τους να βρουν
κι ανίκανοι τον εαυτό τους να οικτίρουν !
Χωρίς ποτέ μα ποτέ έναν ώμο να βρουν
παρηγοριά να λάβουν .

σιωπηλή και με χαρακτηριστική απάθεια
παρακολουθώ
και σε κάθε πτώση αποστρέφω το βλέμμα μου
ξέροντας πως έρχεται η σειρά μου
ξέροντας πως για μια ακόμα φορά θα τραφώ
με τις σάρκες μου δίνοντας μια ακόμα παράταση
δίνοντας λίγο ακόμα χρόνο….


Κλειώ Ν. 28/6/2007