Αρπάζω το κουζινομάχαιρο
που τη κουζίνα μου διαφεντεύει,
το γρονθοκοπώ,
το συντρίβω , το εξαφανίζω.
Λες κι αυτό είναι η αιτία των δεινών μου,
αφού μου ματώνει τα χέρια
κάθε φορά ,
που καθαρίζω πατάτες
ή που κόβω λάχανο σαλάτα.
Θέλω να απαλλαγώ απ’ αυτό
κι από τα άπλυτα πιάτα,
που αλλεπάλληλα συσσωρεύονται
κι από τη μυρωδιά
του κρεμμυδιού στα μαλλιά μου.
Θέλω να γράψω ποιήματα,
στην άκρη της θάλασσας
κι ας πνιγούν μετά στ’ αλάτι.
Να γράψω για λέξεις
που κραυγάζουν,
για έρωτες
που γεννιούνται και πεθαίνουν
το δειλινό,
να ζωγραφίσω
εκείνο το πρώτο φιλί
δίχως να ντρέπομαι
που σου το έκλεψα,
να τραγουδήσω
όλα τα τραγούδια
που έχω γραμμένα στη παλιά κασέτα .
Να υπάρξω θέλω.
Αυτό μονάχα
μα όπως εγώ ορίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου