Όλα όπως πρέπει

Πάντα καρφωμένη

σ’ εκείνη τη πολυθρόνα

πλάι στο παράθυρο.

Σκέφτομαι:

τα κλειδιά πίσω από τη πόρτα

θα είναι αιτία,

αυτή η άθλια κουρτίνα.

Μπορεί να ξέχασε την οδό,

να έχασε τον αριθμό,

να μην έχει κάρτα να τηλεφωνήσει…

Ξέχασα το λόγο

αυτής μου της καθήλωσης.

Παραλυσία,

αστασία,

τρόμος…

Δε θυμάμαι

πότε ήταν να έρθει,

ούτε γιατί δε φάνηκε.

Το καλώδιο του τηλεφώνου κόπηκε,

οι κλειδαριές ασφαλίστηκαν,

τα παραθυρόφυλλα ερμητικά κλειστά.

Είσοδος αδιάβατη,

απροσπέλαστη,

απρόσιτη.

Όλα όπως πρέπει.

Πότε πέρασαν οι εποχές;