Βροχερό απόγευμα

Δεν έμεινε τίποτα

από κείνο το βροχερό απόγευμα,

μονάχα ένα ξεθυμασμένο φιλί στα χείλη ,

το κενό της απουσίας σου στη ψυχή,

ένα διάφανο βλέμμα στα μάτια

μια σταγόνα βροχής στο μάγουλο

κι ένα φύλλο στο στήθος.

Ύστερα γύρισα πλευρό κι ονειρεύτηκα

δυο σώματα σε ένα,

δυο ψυχές σε μία

μια ζωή παράλληλη

κι ένα γλυκό μεθύσι

να γεμίζει το χάος μου .

Ονειρεύτηκα

τη ζωή που δεν έζησα,

τη ζωή που δε θα ζήσω

κι έζησα μια ολόκληρη ζωή

σ εκείνο το τελευταίο περίπατο

πλάι στο ποτάμι…