Η απουσία σου ... θάνατος

Έπρεπε να σκοτώσω εμένα

για να σε βγάλω από μέσα μου

μα έβγαλες ρίζες

και θρέφεσαι απ τη ψυχή μου.

Άπλωσες τα κλαδιά σου

και πνίγεις τις ανάσες μου,

χώνεις τα αιχμηρά σου νύχια στη ψυχή μου

κι οι λέξεις σου μαχαιριά.

Κάθε τόσο πνίγω τις κραυγές μου,

ξεριζώνω τα σωθικά μου

και παραπλανημένη προσπαθώ

ν’ αποδράσω από ανίατα όνειρα .

Έπρεπε να προδώσω εμένα

για να αποδράσω,

μα όλο και περισσότερο

κλείνομαι στη φυλακή μου.

Ίσως γιατί ποτέ δεν έμαθα

ελεύθερη να πετώ.

Αποσιώπησα όλα όσα

ήθελαν να ειπωθούν

για να μπορέσω να συλλαβίσω το ανείπωτο

και γιατί τα μάτια έμειναν ορφανά.

Γιατί το φεγγάρι αρρώστησε

και δεν ανατέλλει πια.

Γιατί τα μάτια στάζουν θλίψη

και γιατί πήρα λάθος τη ζωή μου.

Γιατί το παρελθόν πάντα γυρνάει

και ζητάει να πληρώσεις.

Γιατί τα τραγούδια σώπασαν

και γιατί οδύνες τοκετού τις νύχτες μου βιώνω.

Γιατί το σκοτάδι σου

ζωή ονόμασα ,

την αγάπη κόλαση

και την απουσία σου θάνατο.