"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

23 Ιουν 2009

Προορισμός


Βυθίζομαι
σε νύχτα ατέλειωτη
μέχρι που έρχεται ο καιρός
που δεν υπάρχω πουθενά,
κι εκείνη η μπόχα
που αναδύεται
από σάπιες συνειδήσεις
κυριεύει το εντός μου

Σκέφτομαι…

Είμαι εδώ,
ανάμεσά σας
για να πεθάνω σύντομα,
είμαι εδώ
για να επιδιορθώσω
όσα επιδιορθώνονται
πνίγοντας την αλήθεια στο ψέμα
και το φιλί στο δάκρυ

Είμαι εδώ
για να ξεχάσω
όσα μπορούν να ξεχαστούν
και για να φτάσω επιτέλους
σ αυτόν τον αναθεματισμένο
προορισμό μου…

(αλήθεια,
ποιος είναι ο προορισμός μου
Ξέχασα!)

2 σχόλια:

Ρένα είπε...

Οσοι σκέφτονται αναρωτιούνται.
Από που έρχομαι; Που πάω; Απαντήσεις δεν υπάρχουν. Εμείς όμως θα συχεχίσουμε να αναρωτιώμαστε...ως την τελική ευθεία. Ωραίο και φιλοσοφιμένο το ποιήμα σου Λία. Καλό σου απόγευμα.

Lombardic είπε...

Ποτέ δεν πρόκειται να ξερεις που είναι ο προορισμός σου
Το ταξίδι που κάνεις δεν έχει προορισμό
και ξέρεις γιατί?
Γιατί έχεις Ε λ ε υ θ ε ρ ί α