Αποκαθήλωση

Τρέμω το φως
κι εκείνο το κενό
που μ αγκαλιάζει
και διαπερνά τις κόρες των ματιών μου
Οι σκιές στο σκοτάδι αδυσώπητες ,
μου επιτίθενται με κοφτερή λεπίδα
Tρέμω το φως
κι εκείνο το τρίξιμο
στο πάτωμα μ ανατριχιάζει
‘Ήρθαν οι δαίμονες κι έκλεψαν
τις ζωγραφιές από τους τοίχους
τη μουσική απ τ’ αυτιά μου
και το κορμί έρμαιο των αισθήσεων
σε αποκαθηλώνει
με μια τελετουργία μυστική .
Kι εσύ
γι αντίποινα
σ αγαπώ μου σιγοψιθυρίζεις
σπάζοντας τους καθρέφτες ,
ματώνοντας τις φλέβες ,
ραγίζοντας τη καρδιά .
Ζωή μετράω
και χαμένες ώρες
Μέσα στο απόμακρο
νιώθω μονάχα μια ηδονή,
την ηδονή του να κλαίω σιγανά…