Είχα χρόνια να δω την ανατολή
έτσι που κρυβόταν
πίσω απ τα γκρίζα κτίρια .
Έπρεπε να μου χαμογελάσει
ο Θάνατος σήμερα το πρωί
για να τη δω
να ξεπροβάλλει
με το χλωμό της πρόσωπο.
Κι αυτή η γαμημένη
πικρή γεύση
που έχω στο στόμα
δε φεύγει
Η φορμόλη είναι
ακόμα πάνω στα ρούχα μου
και τα μαλλιά μου
έχουν την οσμή
του Θανάτου.
Έχει τρυπώσει
για τα καλά στα ρουθούνια μου
κι οι φλέβες μου ξερνούν
το δηλητήριο σα βδέλυγμα .
Είν’ απλωμένη παντού,
το ξέρω το νιώθω .
Έχει ποτίσει ακόμα
και τα χαλασμένα μου κύτταρα
σαπίζοντας λίγο-λίγο
το εντός μου.
Τρίβω όσο πιο δυνατά μπορώ,
ώσπου το σώμα μου ματώνει.
Νομίζω, η άμυαλη
πως έτσι θα φύγει από πάνω μου.
Μάταια!
Η οσμή του Θανάτου
εκεί, επιμένει
με νικά .
Έτσι μου ‘ρχεται
να σπάσω όλα τα ποτήρια
που μου ‘φεραν σήμερα.
Όχι για τίποτα άλλο,
μα για να ‘χω κάτι
να μπήγω στη σάπια σάρκα μου
τις ατέλειωτες ώρες
της μοναξιάς μου.
έτσι που κρυβόταν
πίσω απ τα γκρίζα κτίρια .
Έπρεπε να μου χαμογελάσει
ο Θάνατος σήμερα το πρωί
για να τη δω
να ξεπροβάλλει
με το χλωμό της πρόσωπο.
Κι αυτή η γαμημένη
πικρή γεύση
που έχω στο στόμα
δε φεύγει
Η φορμόλη είναι
ακόμα πάνω στα ρούχα μου
και τα μαλλιά μου
έχουν την οσμή
του Θανάτου.
Έχει τρυπώσει
για τα καλά στα ρουθούνια μου
κι οι φλέβες μου ξερνούν
το δηλητήριο σα βδέλυγμα .
Είν’ απλωμένη παντού,
το ξέρω το νιώθω .
Έχει ποτίσει ακόμα
και τα χαλασμένα μου κύτταρα
σαπίζοντας λίγο-λίγο
το εντός μου.
Τρίβω όσο πιο δυνατά μπορώ,
ώσπου το σώμα μου ματώνει.
Νομίζω, η άμυαλη
πως έτσι θα φύγει από πάνω μου.
Μάταια!
Η οσμή του Θανάτου
εκεί, επιμένει
με νικά .
Έτσι μου ‘ρχεται
να σπάσω όλα τα ποτήρια
που μου ‘φεραν σήμερα.
Όχι για τίποτα άλλο,
μα για να ‘χω κάτι
να μπήγω στη σάπια σάρκα μου
τις ατέλειωτες ώρες
της μοναξιάς μου.
7 σχόλια:
Θάνατος...λύτρωση. Καμιά φορά μας τρομάζει μα είναι η λύση του προβλήματος. Εκεί καταλήγουν όλα.
Πολύ όμορφη ανάρτηση.
Καλησπέρα.
ας είναι...
βάλτε μου ένα
κόκκινο κρασί
μονομιάς να πιω
τα πικρά όνειρα
in the end
it doesn't really mutter
καλησπέρα my sadness
Θάνατος.. λύτρωση..;;;
Θλίψη, οργή, απόγνωση, θάνατος, αλλά και ανατολή. Κι αυτά δεν είναι παρά ελάχιστα από τα προσωπεία της ζωής. Θα συμφωνήσω με τη Μαρία: Βάλτε να πιούμε...
Δεν την αντέχω την οσμή του θανάτου
κάποιες φορές πονάει
περισσότερο από άλλες
γι' αυτό και γω
θα πάρω λίγο πριν σπάσεις
ένα απ' τα ποτήρια σου
για να πιω στην υγειά σου.
Καλό απόγευμα.
στα ποτηρια βαλε να πιουμε λιγο θανατο...
κι ασε να μεθυσουμε που μας κλεβει λιγο λιγο τη ζωη που μας ανηκει...
βαρεθηκα να βλεπω τουτο το μπουκαλι εδω συνεχεια...
βαλε να πιουμε να τελειωσει...
θα μαστε πολλοι δεν θα μας πιασει...
η οσμή του φτάνει μονάχα τις ώρες της μοναξιάς...
Δημοσίευση σχολίου