Κάθε τόσο με θυμάμαι
να περπατάω
στη κόψη ενός ξυραφιού
Πότε-πότε μάτωνα
μα η γλυκιά γεύση από το αίμα μου
μ έκανε να ξεχνάω που βρισκόμουν
Στο τέλος του με περίμενες
πάντα χαμογελαστός.
Βλέπεις έπρεπε να βαδίσω
οικειοθελώς εκεί επάνω
για να σε φτάσω
Κάθε μου βήμα
ήταν κι ένα μικρός θάνατος,
κάθε σταγόνα από το αίμα μου
μια πικρή ανάμνησή σου
Στο τέλος ότι απόμεινε
ήταν μια λίμνη
απ το κόκκινο υγρό
που έτρεχε στις φλέβες μου
κι ο ήχος από το σαρκαστικό σου
γέλιο.
10 σχόλια:
Tωρα αν σου πω οτι με ανατριχιασες;
δυνατό , καυστικό , και με μπολικη δοση dark..
απο τα καλυτερα που εχω διαβασει!
το σχολιο της Μαριας με καλυπτει απολυτα!
απιθανο...δυνατο και πολυ εκφραστικο!
νεραιδενια φιλια σε σενα που πατας στην κοψη του ξυραφιου....
θες παρεα...;
Μου αρέσει που περιγράφεις έτσι το αίμα. Μου αρέσει που είναι λιγο σκοτεινή η ανάρτηση αλλα η φωτογραφία είναι ασπρη.
Καληνύχτα.
@Ναιάδα
πάντα η καλή παρέα είναι ευπρόσδεκτη φιλιά για όμορφο σ/κ
@Μαρία
Εννίοτε πρέπει να ανατριχιάζουμε και λίγο αφού αυτή η ανατριχίλα μας δείχνει πόσο ζωντανοί είμαστε . Καλό σ/κ φιλενάδα
@ Jacki
Τίποτα δεν είναι μόνο σκοτεινό στη ζωή μας ούτε μόνο άσπρο . Υπάρχει και το γκρί έτσι θεώρησα ότι αυτή η αντίθεση ήταν αρμόζουσα για το κείμενο. Ας πούμε να το κάνει πιο light Καλό σ/κ φιλιά πολλά
«Αν κάποια στιμγή δεν με σκέφτεσαι,
να ξέρεις πως το νιώθω.
Παγώνει το σώμα μου.
Παγώνει η καρδιά μου,
εδώ....
Λες και μου αδειάζεις το αίμα όταν με ξεχνάς.»
Νομίζω πως ξέρουμε καλά και οι δυο……
δυνατή οπτική
κι ακουστική εικόνα
αυτό το γέλιο
εκωφαντικό το ακούω
να είσαι καλά
...το αίμα εκεί
να ματώνει τον κύκλο
σ' έναν κύκλο
που δεν λέει να κλείσει...
΄Ομορφο και δυνατό
δοκιμασία
η ειρωνεία των νεκρών
καλώς σε βρίσκω στο νέο σου σπίτι
Κλειώ μου
καλό χειμώνα!
Το να βαδίζεις στην κόψη του ξυραφιού, αυτό είναι που δίνει πολλές φορές στη ζωή αξία. Μέρα καλή
Γεια χαρά κυρία Νικολαίδου, πρώτη φορά.
Δυνατό ποιήμα να είσαι καλά, μου αρέσει πολύ το blog σου, έχει κάτι το διαφορετικό απο τα υπόλοιπα.
Φιλιά πολλά απο το παιδί της πλατείας.
Δημοσίευση σχολίου