"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

28 Ιουλ 2008

Σπασμένα ρολόγια


Ονειρεύτηκα εκείνο το βράδυ
πως όλα τα ρολόγια σταμάτησαν

σαν να ήθελαν
να παγώσουν το χρόνο
σα να μην ήθελαν
κι εκείνα να φύγεις.

Ο χρόνος όμως αδυσώπητος
έτρεχε να σε προφτάσει
πριν στρίψεις
στο επόμενο στενό.

Τα έσπασα τότε τα ρολόγια
κι λεπτοδείκτες ακίνητοι
δείχνουν πάντα την ίδια ώρα.
Το στενό που έστριψες
πάντα υγρό,
κι οι φανοστάτες
πάντα εκεί
να στέκουν σκοτεινοί.
Θυμάσαι, που γύρισες
κι αιχμαλώτισες
το τελευταίο μου βλέμμα ;
Από τότε έχω να δω
τον ήλιο .
Τον πήρες μαζί σου.

6 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Eχω ενα τετοιο ρολόι μέσα σ ένα μικρό κουτάκι..
Δεν κινουνται οι λεπτοδεικτες χρονια τωρα..
Σταματησαν μαζί με την καρδιά μου..

Καλημερα Κλειώ μου
Φιλια πολλα

jacki είπε...

Κι ένα χαλασμένο ρολόι όμως δείχνει δυο φορές τη μέρα σωστά την ώρα. Καλημέρα Κλειώ.

Ανώνυμος είπε...

"..Όταν, τα τύμπανα του τρόμου
κι οι σειρήνες πιά
δεν θα ΄χουν λόγο να ουρλιάζουν
και τα χρονόμετρα θα βρίσκονται
σπασμένα στα μουσεία,
τότε κι εγώ
- σε πλήρη πλέον αποσύνθεση -
κάπου σε μια γωνιά του Παραδείσου,
θα σας χαμογελώ,
αναπαυμένος στους αιώνες..

Θαυμάσιο είναι Κλειώ μου..
Το στιχο-σχόλιο μου
είναι ένα απόσπασμα
από ένα πολύ παλιό μου γραπτό
που το ανέσυρα
από το σεντούκι τη θύμησης
με αφορμή
τα "σπασμένα ρολόγια" σου..
Την καλημέρα μου
και φιλιά πολλά..

Ανώνυμος είπε...

Και τώρα παραμένει στο κενό του ακινητοποιημένου χρόνου μετέωρη; Όμορφο. Μέρα καλή

Ανώνυμος είπε...

στον αδηφάγο χρόνο μην αφήσεις
πέλματα υγρά
τις νύχτες ντύνεται το νότισμα
και τριγυρνά στις στέγες
περιστρέφοντας λάθος τις ώρες

ονειρεύτηκες κι έπλασες νιό χρόνο
κανένα ρολόι
δεν μπορεί να μετρήσει
τους φανοστάτες της ψυχής σου!

καλό σου βράδυ

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

τον ηλιο...
τη ματια σου...
τον χρονο...
δεν σου αφησε τιποτα...
ετσι κανουν αυτοι που φευγουν...
τα παιρνουν ολα μαζι τους...
κι αφηνουν πισω την αιωνια στιγμη της φυγης τους...