Ατέλειωτη νύχτα

Υπήρξαν
λίγα σιωπηλά δευτερόλεπτα
πριν όλα τελειώσουν.
Λίγες μονάχα στιγμές
πριν αργοπεθάνει
η νύχτα στις χούφτες μου,
πριν εξασθενίσουν
τα όνειρά μου
μέσα στη χειμωνιάτικη καταιγίδα.
Έτσι,
μέσα στην εκκωφαντική σιωπή
πεθαίνει το φως
κι ο άνεμος βιάζεται
να φτάσει στο προορισμό του
κάνοντας μικρές στάσεις
κάθε φορά.
Μια βαθιά ανάσα
κι οι πνεύμονές μου
πλημμυρίζουν
με αμαρτίες,
το μυαλό πυροβολεί
τις σκέψεις
κι η λογική χάνεται
σε μονοπάτια ανείπωτα.
Ολοκληρωτική η συντριβή
αφού κανένας αγαπημένος
δε θα αγαπήσει
κανένας εραστής δε θα χορέψει
κι ο θάνατος του ρόδου
θα είναι πια αναπόφευκτος
Μέσα στη σιωπή
ανατέλλει ξανά το φεγγάρι
της χαμένης ικανοποίησης
για να δύσει ξανά
στο μελαγχολικό σου στόμα.
Στο τέλος αυτό που μένει
είναι στιγμές μέσα στο χρόνο
κι η ευτυχία σταγόνες
που κλέβουμε λίγο-λίγο
απ τον ουρανό.