Ταραχοποιοί ονείρων

Έτσι ξεκίνησαν όλα,
από ένα ανεξιχνίαστο όνειρο .
Βάλθηκα να αγκαλιάσω
τις σκιές κι όλο αυτές ξεγλιστρούσαν
Έψαχνα δυο χείλη άλικα να φιλήσω
μα κάθε φορά ακούμπαγα
στη σιδερένια πόρτα
που μου έφραζε το δρόμο .
Κι εσύ στεκόσουν αγέρωχος
ανάμεσα στη πόρτα και στο τίποτα.
απαιτώντας να ξεπληρώσω
το αιώνιο χρέος μου σε σένα.
Σε κοιτάζω πάντα ξέπνοη
με μια καρδιά απειθάρχητη
και με το βλέμμα καρφωμένο
στο μαχαίρι που κρατάς
Η ματιά σου θλιμμένη
σαν αργοπορημένη τιμωρία
μου μοιάζει
προδίδοντας το ανεκπλήρωτο της ζωής σου.
Γίναμε εμείς οι επιλήσμονες
της ύπαρξής μας,
οι ταραχοποιοί των ονείρων μας
οι δολοφόνοι των αιώνιων στιγμών μας.
Σου φώναζα πίσω από τη πόρτα
να μη προδώσεις το φεγγάρι
σου φώναζα να μη σταυρώσεις
τις στιγμές,
μα η σκοτεινιασμένη σου ψυχή
κώφευε
Έτσι κατέληξα να είμαι
μια ακόμα λησμονημένη ψυχή
στα ρήγματα που δημιούργησε
η απουσία σου .