σέρνονται αποκαμωμένοι
ψάχνοντας με το πυροφάνι
να βρουν μια στάλα ελπίδα
και ορκίζονται
να βρουν μια στάλα ελπίδα
και ορκίζονται
στο φως του φεγγαριού
πως δεν έφταιξαν
μα οι συγκυρίες ήταν αυτές
που τους φόρεσαν
πως δεν έφταιξαν
μα οι συγκυρίες ήταν αυτές
που τους φόρεσαν
το πέπλο της αδιαφορίας
κι εσύ άνθρωπε
που κάνεις πως δεν ακούς ,
που κάνεις πως δε βλέπεις
άρχοντας είσαι του πόνου
και μόνο μ αυτόν
κι εσύ άνθρωπε
που κάνεις πως δεν ακούς ,
που κάνεις πως δε βλέπεις
άρχοντας είσαι του πόνου
και μόνο μ αυτόν
πλάι- πλάι περπατάς
σκοντάφτοντας κάθε τόσο
πάνω στο πτώματα
που έσπειρε στη γη η απανθρωπιά σου
σκοντάφτοντας κάθε τόσο
πάνω στο πτώματα
που έσπειρε στη γη η απανθρωπιά σου
*
Εμπνευσμένο από μια εγγραφή
της " Ηλιαχτίδας¨
10 σχόλια:
΄Αρχοντα του πόνου
Τυφλός κουφός αδιάφορος
Βαδίζεις σε σοκάκια σκοτεινά
Ακούς τον ήχο του φόβου σου;
Κανείς δε θα σε καταλάβει κι απόψε
Τα λόγια μου βράχια κοφτερά
Τυχερός που δεν άκούς
Με κοιτάζεις μα δε με βλέπεις....
μαζί κι ο πόνος..
πως θα μπορούσε άλλωστε
να λείπει η παιδεία;
Κλειώ μου
καλό βράδυ
Ανοξείδωτα τα πρόσωπα σας θα 'ναι
ή δάκρυα δεν αφήκατε ποτέ σας
Ανθρωπάκια μικρά κάποιας φύσης
για να μην βγείτε εσείς χαμένοι
για τον χαμό μου βρίσκετε λύσεις
Καλό ξημέρωμα Κλειώ μου
Aνθρωποι απάνθρωποι..
Ετσι ειναι..
Και να ξερες ποσο καλα κρυβονται και ποσο ομορφα λογια σου λενε..
Και συ γατζωνεσαι πανω τους χωρις να ξερεις τι κρυβουν απο πισω..
Ειναι αραγε καλυτερα ή μηπως ετσι γινεσαι ερμαιο τους..;
Ποιος ξερει.. μπορει να φταινε κι εκεινοι που τα ματια σου κρατουν κλειστα για να μη σε πληγωσουν..
Ομορφες σκεψεις .
Χαιρομαι που σου εδωσα αυτην την εμπνευση μεσα απο τις δικες μου λεξεις.
Καλημερα και καλο ΣΚ Κλειώ μου
Αγαπημένη μου φίλη , σ ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιό σου . Να έχεις μια όμορφη εβδομάδα
Δημήτρη μου φιλιά πολλά και την αγάπη μου
Λάκη μου συνυπογράφω . Φιλιά πολλά καλέ μου φίλε
Μαρία μου την αγάπη μου για μια υπέροχη εβδομάδα
Υπάρχουν κάτι βότσαλα που είναι άνθρωποι.
Παρατημένοι από κάποιο φορτηγό,
σε γη ξένη, δίχως ήχους κυμάτων.
Υπάρχουν κάποια δέντρα
που γίνανε φράχτες. Έτσι απλά,
όπως θα μπορούσανε να γίνουνε χαρτί.
Υπάρχουν πολλά τα πως και τα γιατί,
μα πόνος κοινός τα πυρπολεί όλα.
Η ξαστοχιά τον ουρανό έγειρε.
Τώρα στο πλάι της γης γλιστρά,
σαν φέρετρο στον τάφο.
Και μόνο ένα λεπτό νήμα τον βαστά.
Μια κόκκινη τρυπημένη φλέβα
που τεντώνεται μόνη όσο μπορεί
να νικήσει τον βέβαιο θάνατο.
Εσείς, κύριε, το παιδάκι σας,
πήρατε σήμερα την δόση του ονείρου;
απίστευτη σύμπτωση...δυο μέρες πριν από τη δικη σας ανάρτηση είχα ανεβάσει αυτό:
http://kyriaz.blogspot.com/2008/02/blog-post_27.html#links
Με τίτλο..."Άνθρωποι".
Καλή σας μέρα!
Δημοσίευση σχολίου