Την ήξερα αυτή τη θλίψη
κι εκείνη τη βαθύτερη απελπισία
που πήγαζε απ τα μάτια της.
Με κοιτούσε με κείνο το βλέμμα
που έρωτα μαρτυρούσε κι αφοσίωση
κι αγάπη κι ελπίδα
και που στο τέλος
σπαθί ασημένιο έγινε για να στραφεί
εναντίον της.
Τα λόγια της αρχίζουν τώρα να μιλιούνται
και οι ψίθυροι παύουν
στη σπασμένη της καρδιά.
Έτσι πέρασε ο καιρός αμείλικτος
από μπροστά της,
ενώ εκείνη ατένιζε μονάχα
ένα κενό αδιόρατο,
προσπαθώντας
να χαλκεύσει τη ψυχή της.
Πόσο αδύναμο έγινε το σεληνόφωτο,
πόσο ωχρά μοιάζουν τ άστρα
μπροστά της.
Ίσως να ναι ο φόβος των δακρύων
το κρύο μου άγγιγμα
ή ακόμα το νυσταγμένο σκοτάδι
που τη κάνουν να φοβάται τη σιωπή.
Ανάμεσα στο αίμα των ημερών
και στο σκοτάδι της νύχτας
η ψυχή μου γονατίζει στο φραγμό.
Αμετανόητος εγώ
τη λεπίδα μπήγω στο λαιμό της
ακόμα μια φορά
αφήνοντας απολιθωμένες προσμονές
να ξεχυθούν.
Έτσι συνεχίζει την επαναλαμβανόμενη ζωή της
σαν άψυχη κούκλα σε βιτρίνα
αναμένοντας ένα τέλος στο πόνο της
ένα τέλος στην επαναλαμβανόμενη ζωή της
ένα τέλος ακόμα και στη χαρά της.
Κι εγώ αναγνωρίζω
τα σημάδια της στη σάρκα μου
να μου θυμίζουν
πόσο αμετανόητος υπήρξα
κι εκείνη τη βαθύτερη απελπισία
που πήγαζε απ τα μάτια της.
Με κοιτούσε με κείνο το βλέμμα
που έρωτα μαρτυρούσε κι αφοσίωση
κι αγάπη κι ελπίδα
και που στο τέλος
σπαθί ασημένιο έγινε για να στραφεί
εναντίον της.
Τα λόγια της αρχίζουν τώρα να μιλιούνται
και οι ψίθυροι παύουν
στη σπασμένη της καρδιά.
Έτσι πέρασε ο καιρός αμείλικτος
από μπροστά της,
ενώ εκείνη ατένιζε μονάχα
ένα κενό αδιόρατο,
προσπαθώντας
να χαλκεύσει τη ψυχή της.
Πόσο αδύναμο έγινε το σεληνόφωτο,
πόσο ωχρά μοιάζουν τ άστρα
μπροστά της.
Ίσως να ναι ο φόβος των δακρύων
το κρύο μου άγγιγμα
ή ακόμα το νυσταγμένο σκοτάδι
που τη κάνουν να φοβάται τη σιωπή.
Ανάμεσα στο αίμα των ημερών
και στο σκοτάδι της νύχτας
η ψυχή μου γονατίζει στο φραγμό.
Αμετανόητος εγώ
τη λεπίδα μπήγω στο λαιμό της
ακόμα μια φορά
αφήνοντας απολιθωμένες προσμονές
να ξεχυθούν.
Έτσι συνεχίζει την επαναλαμβανόμενη ζωή της
σαν άψυχη κούκλα σε βιτρίνα
αναμένοντας ένα τέλος στο πόνο της
ένα τέλος στην επαναλαμβανόμενη ζωή της
ένα τέλος ακόμα και στη χαρά της.
Κι εγώ αναγνωρίζω
τα σημάδια της στη σάρκα μου
να μου θυμίζουν
πόσο αμετανόητος υπήρξα
4 σχόλια:
Γραφή στο τρίτο πρόσωπο...
Καλησπέρα γλυκιά μου..
Ομορφο και μελαγχολικό
Σε βρήκα κι εδώ..
σιγά μη δεν σε εύρισκα, χαχα..
Βουτηγμένη στο βαθύ συναίσθημα
η πένα σου, διεγείρει
συν-αισθήματα κι αισθήσεις..
Την αγάπη μου Κλειώ μου
και πολλά φιλιά..
Μαράκι μου, το τρίτο πρόσωπο αν και δύσκολο είναι απ τα αγαπημένα μου. Σ ευχαριστώ.Τη αγάπη μου και πολλά φιλιά για μια όμορφη εβδομάδα
Τάκη μου δεν αμφέβαλλα διόλου ότι θα με ανακάλυπτες κι εδώ. Άλλωστε δε κρύβομαι χαχα. Τη καλημέρα και την αγάπη μου για μια όμορφη εβδομάδα.
Δημοσίευση σχολίου