τούτος ο άνεμος,
παρασέρνει όλο το αλάτι
και γδέρνει τους τοίχους,
σπρώχνει όλα τα κύματα
στο βράχο μου ,
σ εκείνο το βράχο,
που χρόνια τώρα
έχω καρφώσει τα πόδια μου.
Πότε-πότε σηκώνω τη φούστα μου
αφήνοντας να φανεί ο ορίζοντας,
μήπως και δελεάσω
τον αχθοφόρο του λιμανιού
για να μου επιστρέψει
τις αλυσοδεμένες μου κραυγές
από τη προβλήτα.
Άλλοτε πάλι γονατίζω
και μαζεύω όσα βότσαλα μπορώ
για να τον πετροβολήσω.
Κατάκοπη τελικά τον αφήνω
να με υποτάξει ,
να εισχωρήσει παντού
να με αλώσει
κι ας ξέρω ότι αυτός φταίει
που δε έπιασε πάλι λιμάνι το καράβι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου