"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

30 Αυγ 2011

Ο γυρισμός, γυρισμό δεν έχει



























Εκεί τη πρωτοείδαν.
Σα μαρμαρωμένο άγαλμα,
απαραίτητο ντεκόρ
στην ενάλια σύνθεση,
ανθισμένο γεράνι πλάι στη θάλασσα
δίπλα στις ομπρέλες της παραλίας,
κάτω από το αλμυρίκι.
Στο μπράτσο χαραγμένη
είχε μια θάλασσα,
στα τσίνορα κρέμονταν δυο όστρακα,
στα χείλη είχε δυο ψάρια
και στα μαλλιά της φύκια .
Ερχόταν απ’ το πουθενά
και στο πουθενά χανόταν.
Πλάσμα παράξενο,
αλλόκοτο, αμίλητο.
Την αυγή ερχόταν και καρφωνόταν
πάντα στο ίδιο σημείο,
σα να πρόσμενε κάτι, κάποιον.
Το δειλινό χανόταν
κάθε που ήλιος βυθιζόταν.
Κάποτε παρέδωσε τις ενοχές της
στα πυρακτωμένα κύματα
και ψιθύρισε στον αέρα:
Ο γυρισμός, γυρισμό δεν έχει
και χάθηκε…
   

Δεν υπάρχουν σχόλια: