Απεταξάμην

Μάταια προσπάθησα να προσπεράσω

την αμαρτωλή μου φύση,

όλα τα όχι και τα μη

τις αδυναμίες και τα πάθη

τα πρέπει και τα θέλω

που εντός μου

μπεκροπίνουν

σ’ εκείνο το χαμαιτυπείο

που συχνάζω από παιδί.

Έτσι, άλλαξα φουστάνι,

έβαψα τα μαλλιά μου κόκκινα,

φόρεσα μαύρα γυαλιά,

για να είμαι αγνώριστη

σε γνώριμους παλιούς,

μα εκείνοι πάντα με ακολουθούσαν,

πάντα μ αναγνώριζαν

ανάμεσα στο πλήθος.

Προσπάθησα την αμαρτωλή μου φύση

ν’ αποτάξω

μα κατέληξα να φωνάζω

απεταξάμην

στο φανοστάτη

που καίει ολονυχτίς,

και στους παλιούς μου γνώριμους

και σε σας

φωνάζω

Απεταξάμην…

( Κατάλαβα στο τέλος

πως ακόμα και τον ίδιο μου το εαυτό

ήθελα να αποτάξω

μα στο τέλος κατάφερα

να προσθέσω

ένα ακόμα αγκάθι στο πετσί μου)