Τα ρολόγια δείχνουν πάντα την ίδια ώρα
«μαζί»
κι η ζωή μου εγκλωβίστηκε
σ’ ένα μόνο σφιχταγκάλιασμα
και ο πόνος στο στήθος «φυλακή»
Μισώ τ’ αραγμένα πλοία
μισώ τα καρνάγια
και τα σαπισμένα ξύλα
Μου θυμίζουν χέρια που προδίδουν
βλέμματα θλιμμένα
και δακρυσμένους Αύγουστους
Παίρνω λοιπόν
εκείνο το ξεχασμένο χαμόγελο της νύχτας,
φοράω στο λαιμό μου ένα φουλάρι
από σκισμένα φτερά,
καταπίνω ένα κόμπο ομίχλης
και μαζεύω πληγές
και πνιγμένους πόθους
ίσαμε το ξημέρωμα
9 σχόλια:
Kαταπινω ενα κομπο ομιχλης...
Ο,τι ωραιοτερο εχω διαβασει Λια.
Συγχαρητηρια
Κι όσο κανείς μένει εγκλωβισμένος, τόσο πονάει και μετράει μόνο πληγές.
Χρειάζεται καινούρια φτερά, πέταγμα στον αγέρα...
Τα ρολόγια κτυπάνε πότε δακρυσμένους Αύγουστους πότε χαμογελαστούς, πότε ομιχλη και πότε φως, πότε δάκρυ και πότε χαμόγελο. Μέχρι να κτυπήσουν αιωνιότητα.
Και ο πόνος στο στήθος φυλακη. Πόσο αληθινό καθημερινό βίωμα, ειδικά αυτό τον καμένο Αύγουστο.
"Τώρα μαζί μας αφουγκράσου
τις σταγόνες της βροχής
και προχώρα.
Απ΄ τον δικό σου βωμό της ταπείνωσης,
απ΄ τον δικό σου Ναό της υπερηφάνειας
κανένας μας δεν πρόκειται να λείψει.."
Καλημέρα Λία μου και καλή εβδομάδα..
Αγγίσματα όμορφα πάντα οι στίχοι σου..
κι εγώ μισώ Λία μου "τα αραγμένα πλοία
και τα σαπισμένα ξύλα..."
και τα μουλιασμένα χέρια των ναυαγών που δεν ξέρουν πια πώς ...να πνιγούν...
πολύ δυνατές αυτές σου οι λέξεις...
την καλησπέρα μου
Τα χειροτερα είναι τα λόγια τα ψεύτικα
τα Λόγια που Υπόσχονται
τα λόγια που πιστεύεις
Τα λόγια που σε παγιδεύουν
τα λόγια που αδυνατούν να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους...
.. όταν εσύ τα έχεις πιστέψει ήδη
Δημοσίευση σχολίου