Φύση αμαρτωλή

Την αμαρτωλή μου φύση
προσπάθησα να προσπεράσω
όλα τα όχι και τα μη
που με καθορίζουν
τις αδυναμίες και τα πάθη
που μέσα μου τριγυρίζουν
αλήτες που σουλατσάρουν
στο διπλανό στενό

Φοβήθηκα το φανοστάτη
που καίει ολονυχτίς
κι εκείνο το χαμαιτυπείο
που σύχναζα από παιδί

Άλλαξα φουστάνι
έβαψα τα μαλλιά μου κόκκινα
για να είμαι αγνώριστη
σε παλιούς γνώριμους ,
μα εκείνοι πάντα με ακολουθούσαν
πάντα μ αναγνώριζαν
ανάμεσα στο πλήθος .

Προσπάθησα την αμαρτωλή μου φύση
ν’ αποτάξω
μα κατέληξα να φωνάζω
απεταξάμην στον ουρανό
και στη θάλασσα
και στο φανοστάτη
π’ ακόμα καίει
και στους παλιούς μου γνώριμους
και σε σας φωνάζω
Απεταξάμην…

( Κατάλαβα στο τέλος
πως ακόμα και τον ίδιο μου το εαυτό
ήθελα να αποτάξω
μα στο τέλος κατάφερα
να προσθέσω ένα ακόμα αγκάθι στο πετσί μου)