Λευκό μαντήλι

με ρωτάς που θέλω να πάω

κι εγώ σου λέω εκεί που πάει η καρδιά

εκεί που το ροζ συναντά το γκρι
κι η καρδιά το πόνο

ρωτάς που θέλω να πάω

κι εγώ σου απαντώ

στους δρόμους του μυαλού σου

να περπατάω
ανεμίζοντας το λευκό μαντίλι μου

κι αν χαθείς μου λες
αν είναι να χαθώ
ας είμαι δίπλα σου
αν είναι να χαθώ
ας γίνει μέσα σου

ύστερα με κοιτάς
με τα μεγάλα καστανά σου μάτια
βυθίζομαι , χάνομαι
παραδίνομαι

το λευκό μου μαντήλι
ανεμίζει, λύνεται
κι όλα τα μονοπάτια
φτάνουν στο τέλος
για να γίνουν όλα μια αρχή
κι ένας κόμπος στο λαιμό
κι ένα σφίξιμο στο στομάχι

κι εγώ
ακόμα περιμένω εκείνο το φιλί …

Eμπνευσμένο από μια εγγραφή του

Lombardic De Valter