"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

13 Μαρ 2009

Περιπλανώμενη.....


Όλα γύρω μου στοιχειώνουν,
σκοτεινιάζουν, χάνονται...
Σκιές, αερικά, ψυχές
περιπλανώμενες, χαμένες
αναζητούν, πονούν, αισθάνονται….
Ποτέ μου δε φοβήθηκα,
ποτέ μου δεν απόστρεψα το βλέμμα.
Οι καλύτεροι μου φίλοι ήταν,
ακόμα κι όταν η μούχλα
απ’ τους τοίχους
πλημμύριζε κάθε μου κύτταρο.
Νύχτες ατέρμονες
μαζί τους κουβεντιάζω
ίσαμε το ξημέρωμα,
που χάνονται στ’ αλλόκοτο,
στο άγνωστο, στο τίποτα,
αφήνοντας μονάχα
οσμές νεκρικής σιγής
και ψυχορραγούσες νύχτες.
Τις μέρες κλώθω, κλώθω, κλώθω
με τα δάχτυλά μου,
ώσπου ματώνω
της μοίρας μου το νήμα
κι ύστερα μανιασμένη
σκαλίζω με τα νύχια μου
να βρω το δικό μου μνήμα
να κρυφτώ να ησυχάσω
να χαθώ.....
Ήρθε πια η ώρα,
που κι εγώ περιπλανιέμαι
σκιά , αερικό, ψυχή χαμένη
στοιχειώνοντας τοίχους, ελπίδες
όνειρα μα κι εσένα ,
που ήσυχος κοιμάσαι
στη δική σου κάμαρα.....

2 σχόλια:

lakis είπε...

Μα όλη η ζωή μια περιπλάνηση είναι - σε κόσμους νοητούς ή μη. Μέρα καλή

Μαρια Νικολαου είπε...

Δεν ειμαι και πολυ σιγουρη οτι κοιμαται ήσυχος...

Καλησπέρα Λία