Μάγισσες

Δεν άνθισε απόψε το φεγγάρι

και το σκοτάδι καρφωμένο

στον ουρανό

πενθεί τους εραστές

που δε θα σμίξουν.

Τ’ άστρα, αλλάζουν τις νύχτες,

γίνονται σκιάχτρα,

ν’ απωθούν

όνειρα , πεθυμιές,

και πόθους.

Κάτι τέτοιες νύχτες,

οι μάγισσες

διαφεντεύουν κραυγές,

προστατεύουν ψευδαισθήσεις

και ποτίζουν τις καρδιές

φίλτρα μαγικά μ’ αψέντι.

Τα χαράματα αλλάζουν όψη,

γίνονται χαμόγελα

στα χείλη διαβρωμένων γυναικών

ψιθυρίζοντας

ένα χθες είναι όλα…

Έχουν φωνή τα δάκρυα

Έχουν φωνή τα δάκρυα.

λέξεις χαράζουν στα μάγουλα

για τα παρελθόντα,

τα τωρινά

γι αυτά

που δε θα προλάβουν

να συμβούν.

Μιλούν για τ’ άγρια σκυλιά,

τα  κλειδωμένα

στης ψυχής τα υπόγεια,

μα αετοί με νύχια ματωμένα

καραδοκούν

κι εκείνα σκύβουν 

γρυλίζοντας θλιμμένα:

«Άφησε με να ξεχειλίσω.

Άφησε με ν' ακούσω τη ρηχή μου ηχώ.

Δεν είμαι εδώ. Δεν είμαι εγώ»

Τα δάκρυα έχουν φωνή,
μα κανείς δε θέλει ν' ακούσει!

Χρόνος ληγμένος

Έρχεσαι πάντα αναπάντεχα,

ανάμνηση

τις ώρες που η ζωή ξεψυχάει

τις ώρες που η ζωή παραμονεύει.

Κι όμως πάλι θα σε αναβάλλω,

θα σε ματαιώσω,

θα σε απομακρύνω,

καμιά φορά

θα σε ανακυκλώσω κιόλας.

Χρόνος ληγμένος.

Ανάμνηση μπολιασμένη

μ’ ένα μόνο φιλί

καταμεσήμερο Οκτώβρη.

Πλάσε με

Πλάσε με.

Πηλός είμαι.

Υγρός, γκρίζος, άμορφος.

Τα χέρια σου περιμένω

να πάρω μορφή,

την ανάσα σου

να ζωντανέψω,

το αίμα σου

χρώμα ν’ αποκτήσω.

Πλάσε με.

Χώμα και νερό είμαι,

που περιμένει

να ενσαρκωθεί

μέσα από σένα,

με σένα, για σένα.

Πλάσε με ξανά και ξανά,

για να μεταμορφωθώ,

να γίνω κάτι άλλο από πηλός,

να γίνω έρωτας. 

Επτά γυναίκες

Ερχόταν κάθε τόσο το κοράκι

κρατώντας

πότε κομμάτια σάρκας

στο ράμφος του

και πότε φιδοτόμαρα.

Με κομμάτια μοναξιάς

με τάιζε στο στόμα,

ώσπου γέννησα επτά γυναίκες,

πεινασμένες ,

ρακένδυτες,

εξαθλιωμένες.

Συνωστίζονται εντός μου,

συνουσιάζονται ξεδιάντροπα,

ασελγούν,

εκπορνεύονται

δολοφονούν.

Ύστερα αποκαμωμένες

από την ολονύχτια ακολασία

κατασπαράσσουν η μια την άλλη

λύκαινες λυσσασμένες,

Μαινάδες,

για να ξαναγεννηθούν

την αυγή και να επαναλάβουν

την ίδια διαδρομή θανάτου.

Απόψε δε θέλω να μιλήσουμε

Απόψε δε θέλω να μιλήσουμε,

Ν’ ακούσω μονάχα θέλω

τους  χτύπους της καρδιάς

κι εκείνο το τικ

που κάνει τη καρωτίδα

να εκρήγνυται σε κάθε άγγιγμα

Θέλω ν’ ακούσω μονάχα βαριές ανάσες

κάθε που η συνουσία γίνεται

βίαια αχόρταγη

κάθε που το φιλί απαιτεί

ένα ακόμα

κάθε που το χάδι διεκδικεί

ένα ακόμα.

Απόψε δε θέλω να μιλήσουμε .

Θέλω μονάχα να χαϊδέψω

με τα μάτια το φεγγάρι

κι ύστερα να ‘ρθω ν’ αποθέσω

όλο του τ’ ασήμι πάνω στο στέρνο σου,

να μαζέψω  τ’ αλάτι από τη θάλασσα

και ν αλείψω τα χείλη μου

για να ‘ναι κάθε φιλί αρμύρα

Κι εσύ… Εσύ να ξεδιψάς

μονάχα σαν βρίσκεσαι εντός μου.

Απόψε δε θέλω να μιλήσουμε…

Μ΄ακούς;

«Θα τη πολεμήσω τη μοναξιά.»

Μ’ ακούς ;

«Με τα όπλα της Άρτεμης,

με τη σοφία της Αθηνάς,

με το λευκό νυφικό της Οφηλίας.»

«Θα την κυνηγήσω.»

Μ’ ακούς ;

Στα νερά της Στυγός θα τη πνίξω.

Μα είναι άτρωτη η γαμημένη

σ όλα μου τα όπλα.

Σ’ εκείνο το σ αγαπώ

που ακόμα μένει επτασφράγιστο στα χείλη,

στην απουσία

που γίνεται θηλιά

και στις λέξεις

που στοιχειώνουν το χαρτί.

Στην ηχώ από τις κραυγές

στ’ αυτιά,

στις αστραπές μνήμης παλιάς

στα μάτια

και σ’ ένα όνειρο τατουάζ

στη πλάτη…

Άλφα

Σ ένα Α συρρικνώθηκε η ζωή μου.

Στο Αγαπώ ,

στην Απουσία,

στο Α στερητικό.

Ακόμα και τ’ όνομά μου

ένα Α που το Αρνήθηκα

πεισματικά από παιδί.

Αρκούμαι.

Αρνιέμαι.

Απορρίπτω,

Απορρίπτομαι.

Ρήματα σε παθητική

ή ενεργητική φωνή

που απελπιστικά

Aπερημώνουν το εντός μου. 

Αλάτι...

-κουράστηκαν τα μάτια να συγκρατούν τα δάκρυα

-μη κλαις κάποτε θα έρθουν τα πουλιά να ξεδιψάσουν

-μα τα δάκρυα έχουν αλάτι και τ αλάτι μένει ,σκουριάζει τη ψυχή όπως σκούριασαν τα χέρια να τα συγκρατώ, να τα φυλάω νερό αμίλητο

-αλάτι - δίψα - ζωή......

- σκουριά...ερήμωση... θάνατος

-αλάτι - όνειρο που μένει κρεμασμένο στον κόρφο ...

-δίψα - ένα ποτάμι παγωμένο στο κέντρο του ήλιου...

-ζωή - κρατώ ακόμα την ψυχή ενωμένη με το σώμα......μ' ακούς;

-αλάτι...φιλί ματωμένο κι ένας κόμπος στο λαιμό

-αλάτι...βλέμμα διψασμένο που άρμεγε τη μορφή σου καθώς χανόσουν

-κόμπος ομίχλης κι ένα λευκό μαντήλι σύμβολο μνήμης , λήθης

- αλάτι....έλα

- αλάτι .... έγινα... είμαι... ήρθα

    -αλάτι... νιώθω......

-  αλάτι …ξέρω....

     -αλάτι...απόσταγμα της ψυχής μου...

-αλάτι - σε περίμενα..

- αλάτι έλιωσα κι έγινα θάλασσα...

- αλάτι - θα αρμενίσω πάνω σου

- αλάτι σκουριά μεσοπέλαγα...

- αλάτι - θα ανασύρω το ναυάγιο από τα σπλάχνα σου  κι όταν σ αποζητήσω πάλι τα μεσάνυχτα...

-αλάτι μ έκαψες

- αλάτι και μέλι μαζί........

- μέλι από τη κερήθρα της ψυχής μου κι αλάτι από τα χείλη

- μη μου τα φέρεις στις χούφτες σου μονάχα ... μπορεί να μπω στο πειρασμό να τα γευτώ να εθιστώ να υποκύψω

- φίλα με τώρα

- φίλα με αργά σαν μαγνήτης, σα να έλκονται τα κύτταρα, σαν πόλοι αντίθετοι να πάλλονται τα χείλη

- εκεί στις άκρες των χειλιών....εκεί

- κίνηση ανεπαίσθητη φιλιού...

- το νιώθεις; σχεδόν ψιθυρισμένο σ αγαπώ σχεδόν

-Νιώθω;  Δε νιώθω. Όλα τα σκότωσε τ αλάτι.

- ήταν τόσο παράξενα όμορφο

- όνειρο ήταν ... κράτα το...

- στον κόρφο μου θα το κρατώ για να έχω κάτι να προσμένω την αυγή,να έχω μια ελπίδα να ονειρεύομαι, ένα κόσμο να προσμένω..

- μια ζωή σε περίμενα ... ακόμα περιμένω...θα ρθεις;

- θέλεις;

- πάντα το ήθελα δε το ένιωσες

- στ' αλήθεια, όχι

-τότε δε μ αγάπησες μ άφησες να γίνω θάλασσα, να γίνω αλάτι

-.....μη μου θυμώνεις…

- θυμώνει ποτέ η θάλασσα;

- πολλές φορές

- για λίγο μόνο για μια στιγμή όσο κρατάει ένα φιλί στ ακροχείλι

- αλάτι....έλα

- αλάτι .... έγινα... είμαι... ήρθα

Ρίζα...

Ρίζα στο κύτταρό σου,

ξερό κλαδί

και στάχυ ώριμο,

ζώο πληγωμένο

αλυχτά μέσα στη νύχτα.

Άγγιγμα του φουστανιού

και μια κίνηση ανεπαίσθητη

τόσο όσο ν’ αφήνει ακάλυπτους

τους ώμους, το στήθος.

Θηλάζεις

πόθους αχόρταγα καταμεσήμερο.

Κάποτε θα ερμηνεύσεις

το όστρακο που κρύβω στη παλάμη,

θ’ ανοίξεις τα δάχτυλα,

θα τα μετρήσεις και

θα τα βρεις σωστά.

Τόσο σε περίμενα,

τόσο έκανα

ν’ αφανίσω τα σημάδια,

να ενώσω τα νήματα

να πλέξω φως.

Τόσους χειμώνες άντεξα

να φυλακίζω τα όνειρά μου

κι ύστερα να πετάω τα κλειδιά.

Μα πάντα με οδηγούσαν

εκεί που δεν έπρεπε να πάω…