Ρίζα...

Ρίζα στο κύτταρό σου,

ξερό κλαδί

και στάχυ ώριμο,

ζώο πληγωμένο

αλυχτά μέσα στη νύχτα.

Άγγιγμα του φουστανιού

και μια κίνηση ανεπαίσθητη

τόσο όσο ν’ αφήνει ακάλυπτους

τους ώμους, το στήθος.

Θηλάζεις

πόθους αχόρταγα καταμεσήμερο.

Κάποτε θα ερμηνεύσεις

το όστρακο που κρύβω στη παλάμη,

θ’ ανοίξεις τα δάχτυλα,

θα τα μετρήσεις και

θα τα βρεις σωστά.

Τόσο σε περίμενα,

τόσο έκανα

ν’ αφανίσω τα σημάδια,

να ενώσω τα νήματα

να πλέξω φως.

Τόσους χειμώνες άντεξα

να φυλακίζω τα όνειρά μου

κι ύστερα να πετάω τα κλειδιά.

Μα πάντα με οδηγούσαν

εκεί που δεν έπρεπε να πάω…