"Τις έκαψα τις αυταπάτες μου.
Μόνο ένα δάκρυ ξέφυγε, εις μνήμην της στιγμής.
Ό,τι έμεινε, ένα ίχνος στα χείλη για χαμόγελο
κι ένα απανθρακωμένο ρόδο"

8 Ιαν 2012

Επτά γυναίκες
















Ερχόταν κάθε τόσο το κοράκι
κρατώντας
πότε κομμάτια σάρκας
στο ράμφος του
και πότε φιδοτόμαρα.
Με κομμάτια μοναξιάς
με τάιζε στο στόμα,
ώσπου γέννησα επτά γυναίκες,
πεινασμένες ,
ρακένδυτες,
εξαθλιωμένες.
Συνωστίζονται εντός μου,
συνουσιάζονται ξεδιάντροπα,
ασελγούν,
εκπορνεύονται
δολοφονούν.
Ύστερα αποκαμωμένες
από την ολονύχτια ακολασία
κατασπαράσσουν η μια την άλλη
λύκαινες λυσσασμένες,
Μαινάδες,
για να ξαναγεννηθούν
την αυγή και να επαναλάβουν
την ίδια διαδρομή θανάτου.

2 σχόλια:

Eυαγγελία είπε...

Ειχες καιρο να γραψεις. Πολυ ενδιαφερον το ποιημα σου.

Καλη συνεχεια, Καλη χρονια γεματη δημιουργικοτητα.

~reflection~ είπε...

Εφτά διαφορετικές
κι όμως Ίδιες...
Με πρόσωπο κρυμμένο πίσω από το τουρμπάνι της Μοίρας...
να αγγίζουν η καθεμιά με δικο της τρόπο την ΠΛΗΓΗ μου
και να εφαρμόζουν γιατροσόφια ατομικής ευθυνης...

ωσπου ξημέρωσα το Σκοτάδι μου κατω από το ΦΩΣ μιας Ιδιόκτητης Σελήνης
και αποφασισα
ΕΓΩ να ραβω τα ραμματα της ΨΥΧΗΣ
με το χερι μου που μοιάζει
μα ΔΕΝ είναι δικό τους...

κι οι ΕΦΤΑ επιτέλους ενσωματτώθηκαν στη ...ΦΩΝΗ μου!!!


Φιλί..... ράμμα της ΨΥΧΗΣ μου με χρυσή κλωστη Ποιηματος!!!!