κρατώντας
πότε κομμάτια σάρκας
στο ράμφος του
και πότε φιδοτόμαρα.
Με κομμάτια μοναξιάς
με τάιζε στο στόμα,
ώσπου γέννησα επτά γυναίκες,
πεινασμένες ,
ρακένδυτες,
εξαθλιωμένες.
Συνωστίζονται εντός μου,
συνουσιάζονται ξεδιάντροπα,
ασελγούν,
εκπορνεύονται
δολοφονούν.
Ύστερα αποκαμωμένες
από την ολονύχτια ακολασία
κατασπαράσσουν η μια την άλλη
λύκαινες λυσσασμένες,
Μαινάδες,
για να ξαναγεννηθούν
την αυγή και να επαναλάβουν
την ίδια διαδρομή θανάτου.
2 σχόλια:
Ειχες καιρο να γραψεις. Πολυ ενδιαφερον το ποιημα σου.
Καλη συνεχεια, Καλη χρονια γεματη δημιουργικοτητα.
Εφτά διαφορετικές
κι όμως Ίδιες...
Με πρόσωπο κρυμμένο πίσω από το τουρμπάνι της Μοίρας...
να αγγίζουν η καθεμιά με δικο της τρόπο την ΠΛΗΓΗ μου
και να εφαρμόζουν γιατροσόφια ατομικής ευθυνης...
ωσπου ξημέρωσα το Σκοτάδι μου κατω από το ΦΩΣ μιας Ιδιόκτητης Σελήνης
και αποφασισα
ΕΓΩ να ραβω τα ραμματα της ΨΥΧΗΣ
με το χερι μου που μοιάζει
μα ΔΕΝ είναι δικό τους...
κι οι ΕΦΤΑ επιτέλους ενσωματτώθηκαν στη ...ΦΩΝΗ μου!!!
Φιλί..... ράμμα της ΨΥΧΗΣ μου με χρυσή κλωστη Ποιηματος!!!!
Δημοσίευση σχολίου