Ξεχασμένες σαγιονάρες

Θάλασσα γεννήθηκα θυμάσαι;

Κι εσύ από φόβο με πετροβολούσες
κάθε που φούσκωνα περήφανα
και γινόμουν κύμα.
Θάλασσα γεννήθηκα
και φορτώθηκα
με τις επιθυμίες και τα όνειρα
των καραβοτσακισμένων.
-«Δεν έχω άλλα ναυάγια,
δεν υπάρχουν άλλοι
που να θέλουν να σωθούν»,
φώναξα
Υποτάχθηκαν.
Κούμπωσαν τα κουμπιά
απ το παλτό τους,
σήκωσαν το γιακά
και χρέωσαν τη σάρκα τους
με ακόμα μια πευκοβελόνα.
Τύλιξαν σφιχτά
το πλεγμένο από φύκια κασκόλ
θηλιά πια στο λαιμό.
Δε μπόρεσαν να κρεμαστούν
απ’ τα αλμυρίκια,
δεν έμειναν λεύτερα κλαριά.
Ήταν γεμάτα
από χαμένους οργασμούς,
κι αποτυχημένες συνουσίες
γεμάτα από φρούδες ελπίδες
και μολυσμένα όνειρα.
Κι εκεί στη ρίζα πάντα
ένα ζευγάρι σαγιονάρες
ξεχασμένες απ το καλοκαίρι…