Θα βάλω το στενό μου τζιν
και τη μπλούζα που αγόρασα
πριν λίγες μέρες
και θα πάω να τους ακούσω,
θα χαμογελάσω,
θα μιλήσω δυνατά
-τόσο όσο να ακουστώ-
θα προσποιηθώ ,
θα πλήξω.
Ύστερα
θα πάρω το δρόμο της επιστροφής
-το πιο μακρινό-
και θα οδηγήσω
με το τσιγάρο στο ένα χέρι
και το άλλο στο τιμόνι.
Η επιστροφή
δεν έχει κανένα νόημα πια.
Μεγάλωσα.
1 σχόλιο:
Δεν φταιει τοσο το οτι μεγαλωσαμε...
Αλλα πράγματα ειναι περισσοτερο υπευθυνα...
Δημοσίευση σχολίου